شعر عاشقانه

من میگم بیاینو  امسال خونه تکونیمو یه جوردیگه شروع کنیم، اول بریم سروقت دلامون و اینجوری شروع کنیم به تکوندن:

اون آدمایی که مثل مجسمه هستند یه جورایی مجسمه های کهنه که دیگه آدم دلش نمیخواد داشته باشرو باید از دلمون بریزیم دور تا دلواز بشه دلمون و جای بقیه بیشتر باز بشه، این آدما همونایی هستند که هیچ وقت بودنشون با نبودنشون فرقی نداره.

یسری آدما هستند که همیشه و همه جا خیلی بی توقع بودن و بخاطر بعضی کارای ما که حواسمون نبود هگرد پیری نشسته روشون این آدما رو باید عین عتیقه که ترو تمیز میکنیم میذاریم یه جا تو دید،بارفتار درستمون  ترو تمیزشون کنیم حسابی و یه جایی اون بالاهای دلمون براشون بذاریم،این آدما مادرامونن.

یسری آدما هم هستند که مثل چیزای قدیمین که شاید گاهی یکیشون گوشش شکسته باشه ولی چون دوسشون داریم چسبش میزنیم و تمیز میکنیم میذاریم تو دکور، اینا اگه باهات خوب نباشن یه دنیا غصه داری ولی عیب نداره هرکدومشون هم که نتونستی بچسبونیش بذار دکور باشه فقط باشه همین، اینا آخه از رگ و خون آدمن، آره اینا خواهر و برادرامونن.

یکی هم هست که همیشه جاش محفوظه و باید جاشو بیشتر تو دلمون باز کنیم و صیقلش بدیم  ازش مراقبت کنیم.اون معشوقمونه که باید فکر کنیم ببینیم تواین مدتی که گذشت چقدر با رفتارامون اذیت شده و دم نزد اون رفتارارو سرچ کنیم و عین خاکروبه بریزیم دور و عین گرانبهاترین چیزی که تو خونه داریم حفظش کنیم...

من برم خیلی کار دارم و فکر کنم وقت کم بیارم آخه چیزی نمونده تا عید.

برای همتون سالی نکو و سرشار از شادی و دست یافتن به آرزوهاتونو از خدا میخوام.

گاهی فقط باید شنید و دم نزد

گاهی فقط باید بغض کرد و گریه نکرد

گاهی فقط باید نگاه کرد و رفت

تا گرد پیری بر عشق نشیند

                                                  آغاز کردیم عشق را

                                                    در ماهی به نام مهر

                                                       پیوندمان به مهر ثبت شد

                                                         هم قدمم شدی در این مهر

                                                           مهربانی دستانت،سردی دستان را ربود

                                                             گرمای نگاهت،سردی نگاهم را زدود

                                                              قامت بلندت سایه ی سرم شد

                                                                در یکلام تو شدی مرد من!

     نمیدانم،برایت خوب بوده ام خوب من؟

         لیکن میدانم که با گذر ثانیه ها

           ذره ای از عشقم بر تو کم نشده

            حتی به طور عجیبی،طوری که

                 ثانیه ها هم به گردش نمی رسند

                       زیاد و زیادتر شده..

                                                            مهربان همسرم

                                                             نازنین احمدم، شاید باورت نشود

                                                                لیکن هر لحظه دلم برایت بس تنگ است

      پ ن: 14 مهر سالروز پیوندمان مبارک(نرسیدم همون روز بنویسم تو وبلاگم،ببخشید)

در کنار هم زندگی را ساختیم

181 روز و شب میگذرد

و این قافله عشق همچنان می تازد

سالی نو شد

و اولین هفت سین خانه ی ما

خانه ی عشق من و تو چیده شد

با عشق و شور زینتش دادیم

و با دوست داشتنی بیشتر از پیش

سلامی دوباره بر زندگی دادیم

از تو ممنونم برای اینچنین بودنت

برای همراهی عاشقانه ات

برای لحظه لحظه هام

از تو عشقم ممنونم

حالا میفهمم نظر کرده ی خدا هستم

از تو نیز ممنونم خدا

از تویی که معنای ناب عشقی

تقدیم به همسر عزیزم که با بودنش زندگی عاشقانه مان را ساخت و رو به جلو سوق میدهد

من این ها را نمیبنم

نهایتا

نقاشی خواهم کشید و

خطوط زیبای آن را

قلم خواهم زد

و شعری از بوسه هایت

خواهم سرود

و نغمه ای از عشق میان دو لب. سر خواهم داد

سازم هم بیکار نمیماند

برمیدارم 

و با نت های صدایت

آهنگی عاشقانه خواهم سرود

که چلچله ها به پرواز عشق ما درآیند

تاآن زمان

که رفتنم با ملحفه سفید فرا رسد

این چنین خواهد بود

و تا بعد از من هم

ادامه می یابد

و این نقاشی ها.شعرها..نغمه ها و آهنگ ها

و پرواز چلچله ها من و عشقم را برایت بازسازی خواهد کرد

...

باد آمد برگ هاي مرا ربود

 ميداني كه باد كه بود؟

           درست است همين آدم ها

            همان ها كه دم از دوستي زدند

                                و من دم نزدم

 رعد زد و شاخ هايم را سوزاند

 مي داني رعد كه بود؟

                       همان هايي كه نگرانم بودند

 و بالاخره ديگر باران نيامدو 

تن من خشك شد

بارن مي داني كه بود 

       هماني كه هميشه چشم به راهش بودم 

                     نيامد..و باز من دم نزدم

                      زار زدم

                                   ضجه زدم..

 و بالاخره رسيدم به ريشه..

 مي داني ريشه چه بود؟

             همه ي من

            من مهربان

            من صبور

            من از ياد رفته 

  ريشه را نتوانستند بربايند

           نتوانستند بسوزانند

              نتوانستند بخشكاند

                چون ريشه ريشه بود

                                محكم پاي در گل خدا داشت 

                                 چون روح خدا در آن

                                                         از ازل دميده بود..

 ريشه براي اين مانده بود 

                            فكر نكني منتظر باران بود...