شعر عاشقانه

 برای دویدن های کودکانه ام

شیطنت های پاکم

نگاه راستم 

 دستان بی عبورم

دلم برای همه اینها

 اینهاییی که دگر من نیستم

و با من غریبه اند تنگ شده!

 حتی دست از خرده های دلم

 کسی برنمی دارد!

 هر کس خرده ای را دست میگیرد

 و گمان میکند زیبابین ساخته از دلم

به هفت تکه می شکند 

 مرا با خرده های دلم تنها گذارید

برم سفر

يه جاي دور

نه، خيلي دور

اونجايي كه اصلا

نباشد نزديك به تو

كوله بارم را ميبندم

               پر از تنهايي هايم

               پر از عاشقانه هايم

               پر از غم ها

               پر از نبودن ها

                پر از هرچه كه مرا آزار داد

                                               پر از خالي

كوله ام را بسته ام

پاي برهنه ميدوم

وسط حرفهايت

تا به خداحافظي نرسي

مي روم

            با دلي آكنده از عشق

             با دلي ورم كرده

             از حرف هاي نگفته

             بانگاهي پر از غبار نبودنت

             با دستاني خالي از لمس

             با پاهايي كه قدم هايش برعكس

راه طولاني است

صبر ميخواهم

خدا از تو ميخواهم

كمي بيا نزديك من،خدا

گوشت را بيار جلو

مواظبش باش! بيش از من

ميدانم هستي

ولي ميخواهم

باشد خيالم راحت

خيالم پر از آرامش

آرامشي كه از خدا

به كالبد من مي آيد

كوله ام سنگين است

        توانش را به شانه هايم بده

           بدنم شايد نحيف است

                پيراهنت را اگر اجازه دهي، خدا

                              گمانم زمانش رسيده

                                  از تن برون كنم

                                                كمي براي من گشاد دوختي

                                                                                          يا شايد من لاغر شده ام! 

بيا دستانم را بگير خدا

         مرا بكش در آغوش خود

         آغوشي آرام و مهربان

         پر از ايمان

           بيا كمي قدم بزنيم باهم

            كمي قهوه برايت بريزم؟

                 دوست داشته باشي شايد

خدا زمينت پر بود

          ديگر ظرفيت مرا نداشت

          زمينت پر از آدم هاي گِ لي

         گِ ل هايي از جنس آدم

بيا از اينجا برويم خدا

كوله ام را به تنهايي نمي توانم بكشم

نمي توانم راه بروم

تنهايي هاي شعرم در آ ن است

          و سنگين

                              خداحافظ تنهايي هاي شعر

                             خداحافظ غم هاي بي اندازه

                             خداحافظ غبارهاي آلوده

                              خداحافظ دوست داشتن هاي دوست داشتني

                             و خداحافظ..خداحافظ..

راستي، به مادرم چه بگويم؟

آخر او را اين طاقت نيست

      كه ساده بگويد برو به سلامت

             مادرم را نيز، به تو ميسپارم

             خيالم راحت

            كه تو بهتريني

                 هوايش را داشته باش

                                 كه هوايت لطيف و دوست داشتنيست

               او همان فرشته من است

               كه تو بخشيدي به من در زمين

                 بي اندازه دوستش دارم

                 گر نبود؛ من ثانيه ها را كم ميا وردم

خدا من حاضرم 

                                       ديگر برويم.بس است

من درد تو را زدست آسان ندهم

دل بر نکنم ز دوست تا جان ندهم

از دوست دردی به یادگار دارم

که آن درد به هزار درمان ندهم

چهره گل باغ و صحرا را گلستان می کند

دیدن یار هزار درد را درمان می کند

مدعی گوید که از یک گل نمی گردد بهار

من گلی دارم که عالم را گلستان می کند