گیسو جان ممنون که به من و شعرم یا بهتر بگم شعرت لطف داشتی.
همونجور که متوجه شدی سعی کردم از واژه هایی استفاده کنم که دوستشون داری.
تو استفاده کردن از کلمه های جدید و نو هم سعی کردم سلیقه ت رو لحاظ کنم.
به اصالت اشاره کردی،اصالت رو دوست دارم احساس کردم تو هم دوستش داری،واسه همین از یه سری واژه که تمام قد اصالت رو به ذهن آدم میکشونن استفاده کردم.
از خدا که پنهون نیست ،از تو چه پنهون وقتی این دوتا ترکیب رو طراحی و آماده ی نگارش میکردم ،فکر نمیکردم به این خوبی بشن.ترجمان ترنج///تقدس تذهیب!!!
میگن آدم نباید از خودش تعریف کنه منم بر اساس همین حرف از خودم تعریفی نمیکنم اما
نشنیدم جایی گفته باشن آدم نباید از اثر خودش تعریف کنه!!!(چشمک)
حقیقتش با این دو ترکیب عشق کردم،به دلم چسبید اساسی!
وقتی واژه ی لبخنده به ذهنم رسید احساس کردم عنوان شیرین و مناسبیه به همین دلیل یه جا واسش تو شعر پیدا کردم و اونو اونجا گذاشتم اما انگار به دل تو ........کشف محترم ،مجسمه ((لبخند))
خب دیگه احساس میکنم وقت اون رسیده که بریم سراغ خداحافظی!!!
گیسو جان نمیدونم به خداحافظی چجوری نگاه میکنی که میترسی ازش ،اما فقط بهت بگم که نترس!
خداحافظی که ترس نداره
(بی خداحافظی رفتن ترس داره)
خداحافظی همونجور که از ظاهرش پیداست،سپردن کسی به خداست.ما با گفتن این واژه از خدا میخوایم تا حافظ و نگهدار کسی باشه.
و این اصلا ترس نداره.اتفاقا اگه با ایمان و خلوص گفته بشه یه اطمینان قشنگ اون تهش هست!
از تضاد گفتی،بر عکس بقیه ی آرایه ها که به عمد ازشون استفاده کردم ،قصد استفاده ی به عمد از تضاد رو به عنوان یه صنعت مستقل نداشتم.
این تضاد از اونجایی شکل میگیره که متن من باید یه تراز مناسب داشته باشه.نمیدونم چقد با خوشنویسی و آدابش آشنایی داری اما
ما تو سطر نویسی های نستعلیق حروف آخر خط رو بالاتر از بقیه ی حروف مینویسیم تا به اصطلاح خط نیوفته!
الان هم اگه من متنم رو با سلام تموم میکردم نمودار شعری من هیچ پیکی نداشت و یه جور خمودگی به شعر من میداد.
این تضادی که گفتی به این خاطره،یه جور آرایه ی جانبی،آرایه ای که به خاطر نوع شعر به شعر تحمیل شده.
البته میشه شعر رو با سلام تموم کرد
اتفاقا الان که دارم به این موضوع دقت میکنم میبینم چقدر هم جالب میشه اگه یه شعر با سلام تموم بشه اما
این مال وقتیه که شعر با سلام شروع نشده باشه!
به هر حال همونجور که ما تو داستان نویسی یه بحران میخوایم و داستان بی بحران داستان ضعیف و بی دغدغه ای شناخته میشه،تو شعر هم باید یه شکست ،یه پیک وجود داشته باشه.
البته اینکه شاعر
چقدر به این نکته اشراف داشته باشه ،
چقدر معادله خط بلد باشه واسه شعرش،
دایره ی لغات تا کجا یاریش کنه،
خلاصه چقد بتونه این پیک رو از آب دربیاره ،برمیگرده به هنرش!
من بعد از کلی سلام رنگ وارنگ و معطر
بعد از کلی سلام کادو پیچی شده ی کلاسیک (ترنج و نستعلیق و تذهیب و شکسته) و مدرن(سوسوی ترانه وچشم بند باد و نازنین و لبخنده)تو را(که لایق تمام این حرف ها بوده ای و هستی) به خدا سپرده ام،همین!!!
معادله ی ساده شده ی این شعر همین است که گفتم
به خدا میسپارمت گیسویی که لایق هرچه سلام بکر و نشنیده ای
تو در راستای ایکس و ایگرگ با شیب کم بالا میایی(سلام ،سلام،سلام و .....سلام)شعر با این نمودار به جایی نمیرسه
و من باید با یه خداحافظی قشنگ شعر رو به جایی که باید برسونم.
اگه نتونستم ایراد از منه نه از تو (به خاطر ترست از خداحافظی) ونه از خداحافظی(به خاطر اشتباه گرفتنش با بدون خداحافظی)
به هر حال نمیشه که یه شعر هیچ ایرادی نداشته باشه!!!
منم قصدم از نوشتن این متن این بود که گفته بودی ذهنت رو درگیر کرده این قسمتش،همین.میخواستم از چراییش مطلع بشی
امیدوارم سرت درد نیومده باشه اما اگه هم درد اومده برو یه لیوان چای یا قهوه بخور(چشمک)
در آخر جا داره (خنده)
گذشته از شوخی ازت ممنونم که باعث شدی این شعر رو بنویسم.
با تک تک سلاماش زندگی کردم واسه همین تا ابد دوستش خواهم داشت
----------.
