شعر عاشقانه

چوپانی گله را به صحرا برد و به درخت گردوی تنومندی رسید.

از آن بالا رفت و به چیدن گردو مشغول شد كه ناگهان گردباد سختی درگرفت،

خواست فرود آید، ترسید. باد شاخه ای را كه چوپان روی آن بود به این طرف و

آن طرف می برد.

دید نزدیك است كه بیفتد و دست و پایش بشكند.

در حال مستاصل شد...

از دور بقعه امامزاده ای را دید و گفت: ای امام زاده گله ام نذر تو، از درخت

سالم پایین بیایم.قدری باد ساكت شد و چوپان به شاخه قوی تری دست

زد و جای پایی پیدا كرده و خود را محكم گرفت. گفت: ای امام زاده خدا راضی

نمی شود كه زن و بچه من بیچاره از تنگی و خواری بمیرند و تو همه گله را

صاحب شوی.

نصف گله را به تو می دهم و نصفی هم برای خودم...

قدری پایین تر آمد.

وقتی كه نزدیك تنه درخت رسید گفت: ای امام زاده نصف گله را چطور

نگهداری می كنی؟

آنهار ا خودم نگهداری می كنم در عوض كشك و پشم نصف گله را به تو

می دهم. وقتی كمی پایین تر آمد گفت: بالاخره چوپان هم كه بی مزد

نمی شود كشكش مال تو، پشمش مال من به عنوان دستمزد.

وقتی باقی تنه را سرخورد و پایش به زمین رسید نگاهی به گنبد امامزاده

انداخت و گفت: مرد حسابی چه كشكی چه پشمی؟ ما از هول خودمان

یك غلطی كردیم. غلط زیادی كه جریمه ندارد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: