شعر عاشقانه

اینگونه است که هنوز کسانی هستند که مرا بخوانند و شاید بفهمند که این روزگار را می خواهم به دنیا ارزانی کنم شاید لحظه هایی که دیگر نیستم این نوشته ها بماند و بخواند و آن وقت بفهمد در این نبودن هایش جام زهر را سر کشیدم و به تدریج ذهنم از این فضای مادی می رود و آنگاه که به عالم معنا برسم در سما رقص سما خواهم کرد شاید تو بفهمی آن وقت که من چه هاکردم که تو نبودی و نیستی! ......................... و اینگونه است که ادامه می دهم به زخم های تنم جان می سپارم و من نظاره می کنم این ها که تو نمی بینی و آن ها که تو به سخره می گیری و شکستن هایی که تو صدایش را نمی شنوی یعنی نمی خواهی که بشنوی و من می شنوم هرگاه نجوایی می کنی چقدر پر از بی ارزشی شدم چقدر نگاهت پر از غریبگی شده می دانم عمیق تر از ژرفی پس غمی دیگر نیست... ......................... چون بنفش ها را هنوز دوست دارم همان رنگی که گفتی به تو زیباست ولی می دانی بنفش ها دیگر رنگی ندارند اینجا میدانی من بنفش تو را چشیده ام نه نمی دانی که چقدر بنفش اینجاست بنفش دلتنگی.. بی کسی.. بی حرمتی بنفش سیاه.. بنفش دورنگی.. بی ارزشی و من با تمام قدرت می کشم جیغ بنفش