شعر عاشقانه

می‌خواست برود، ولی چیزی او را پای بند کرده بود،

می‌خواست بماند، ولی چیزی او را به سوی خود می کشید،

می‌خواست بنویسد، قلمی نداشت،

می‌خواست بایستد، چیزی او را وادار به نشستن می‌کرد،

می‌خواست بگوید، لبان خشکیده‌اش نمی‌گذاشتند،

می‌خواست بخندد، تبسم در صورتش محو می‌شد،

می‌خواست بپرد، دیگر آسمانش تنگ بود،

می‌خواست دست بزند و شادی کند، ولی دستانش یاری نمی‌دادند،

می‌خواست نفس عمیقی بکشد و تمام اکسیژن های هوا را ببلعد،

اما چیری راه تنفسش را بسته بود،

می‌خواست آواز سر دهد، نغمه اش به سکوت مبدل شد،

می‌خواست پنجره کلبه‌اش را باز کند و از دیدن زیبایی‌ها لذت ببرد،

اما با این که پنجره با او فاصله ای نداشت، این کار برایش غیر ممکن بود،

می‌خواست بی‌پروا همه چیز را تجربه کند ولی دیگر فرصتی وجود نداشت،

می‌خواست گلی بچیند و به کسی که به او خیره شده بود بدهد،

دستش جلو نمی‌رفت،

می خواست به همه بگوید دوستشان دارد وعاشقشان است،

لبش گشوده نمی‌شد،

می خواست ستاره های آسمان را بشمارد و هنگام عبور شهاب آرزو کند

که ای کاش روزهای رفته برگردند.

آخر او عکسی در قابی کهنه بود که توان هیچ کاری را نداشت،

می‌خواست حداقل لبخندی به لب داشته باشد، اما لبانش خشکیده بود،

یادش افتاد کاش وقتی عکاس گفت (بگو سیب) از دنیا گله نمی‌کرد .

دلش می خواست اگر نمی تواند هیچ کاری بکند فقط بگوید (سیب).

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: