شعر عاشقانه

ای صوفی دیوانه تو را نیست مرامی           آسان دهی اش  یار به گیلاسی و جامی 

                 آن جام چه باشد که دهند ام به چنین زر         این مساله حل کن که مرا نیست کلامی

هر جام که گیری تو  ز  مستی به پیاله          ساقی دهدت  وز پی آن نوشی و کامی

                این حکم خطیری ست ز سختی  دل  تو             انگار مباشد به دلت  هیچ سلامی ...

افسوس نهایت به دلت عشق ندیدم            این است به میلت که شوی شیخ  بنامی!

                 فریاد ز این نحوه ی اندیشه و عصیان                بر آن که تو را جا بنهد نیست مقامی

  این حرف گزافیست شنیدم ز تو امروز        جا مینهدم  مطرب و  آن  فعل  حرامی 

                بودست فقط عشق تو همواره مرا کیش            مگذاشتم اندر ره تو عشق به خامی 

بر من تو سپردی ز برون عشق و لا غیر       این نیست روا تا که خورم حقه ز دامی

                 افسوس که اینگونه ببینی تو به تردید                در پیش من اندر نشود شاهد شامی

بیش است به صوفیانه میل از تو ولیکن         دیگر ننهم  بر تن خود مهرغلامی

                 هرچند کنی در بر من این همه انکار                دانم ننهی بر دل خود هیچ لگامی 

این است ره عشق به من ;خواه و نخواهی     جان خواه و بده جان به من; این حسن ختامی 

                 صبر دل من همچو نبی  در ره عشق است       هیهات!نماندست ز عمرم دو سه گامی                  

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: