شعر عاشقانه

 مــن بی مایه که باشــم که خریدار تو باشــم
حیف باشــد که تو یار من و مــن یار تو باشـم

تو مگـــر سایه ی لطفی به سر وقت من آری
کـــه مــن آن مایه ندارم که به مقدار تو باشم

خویشتن بر تو نبندم که من از خــود نپسندم
که تو هرگز گل من باشی و من خار تو باشم

هرگز اندیشه نکردم که کمندت به مــن افتــد
که مــن آن وقع ندارم که گرفتـــار تـــو باشـم

هرگز اندر همه عالم نشناسم غم و شــادی
مگر آن وقت که شادی خور وغمخوارتو باشم

گذر از دست رقیبــــان نتــــوان کرد که کـویت
مگـــــر آن وقت که در سایه ی زنهار تو باشم

گـــــر خــــداوند تعالــــی به گناهیت بگیــــرد
گـــــو بیامرز که مــــن حامل اوزار تــــو باشـم

مـــــردمــان عاشق گفتار من ای قبلۀ خـوبان
چــــون نباشند که من عاشق دیدار تو باشـم

مــــن چه شایستۀ آنم که تو را خوانم و دانم
مگــــرم هم تو ببخشی که سزاوار تو باشـم

گرچــــه دانــم که به وصلت نرسـم باز نگردم
تـــا در این راه بمیـــرم که طلبکار تـــو باشـم

نـه در این عالـــــم دنیا که در آن عالـم عقبی
همچنــــان بــر ســـر آنم کـه وفادار تو باشـم

سعــــدی آن به که نباشد اگر او را نپسنــدی
که نشاید که تو فخر من و مــن عار تو باشـم

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: