شعر عاشقانه

دوم
جهان را از آب ساختند. و خاک . و باد و آتش.

سوم 
باران که بر زمینِ سخت می بارد ، دلِ دانه را شکوفا می کند. هنوز ، اشک بر تو ، حجاب های سختِ دل را می شکفد.هیچ تشنه ای سیراب نشد جز آنکه نام تو را به طلب خواند.ما إنْ شَرِبْتُمْ رَیَّ عَذْبٍ فَأذْکُرونی. هیچ بارانی نبارید ، هیچ آبی بر زمین جاری نشد جز آنکه نخست ، بر تشنه کامیِِ تو از مهرِ مادرت شهادت داد.

چهارم 
بر زمین که افتادی ، جهان باز ایستاد. به هر سو که نگریستی یاری دهنده ای نمانده بود. غریب بودی و غریبه شدی. ندا دادی یارانِ کشته ات را. برادرت را. پسرانت را. أَمْ حالَتْ مَوَدَّتُکُمْ عَنْ إِمامِکُمْ فَلا تَنْصُرُونَهُ؟ آیا از محبتِ من دست کشیده اید که به یاری ام نمی آئید؟ هزار هزار تیر از آسمان روانه شد. به زیارت می آمدند که چنین به اشتیاق بر دست و صورتش می نشستند؟ چون از اسب فرو افتاد، نبرد را وانهاد. دست بر آستان جانان شد :
تو را مى‌خوانم و نیازمندانه به تو مشتاقم و هراسانه به تو پناه مى‌برم و با حال حزن به درگاه تو مى‌گریم و ناتوانمندانه از تو یارى مى‌طلبم و تنها بر تو توکّل مى‌کنم، میان ما و این قوم حکم فرما! 
پس به سوی قتلگاه کشاندنش.پیکر، تیرآجین و قامت خونین. بر زمینش کشیدند.
یومٌ علی صدرالمصطفی و یومٌ علی وجه الثری
روزی بر سینه ی پیامبر نشستی و روزی دیگر صورتت را بر خاک کشاندند.

پنجم 
هنوز سر ِ بریده اش بر بالای نیزه ها نرفته ، خیمه ها را به آتش کشیدند. پیکرها بر زمین مانده، کوفیان به غنیمت خواهی به حرم تاختند. قیامتی شد. تو بی سر بر روی خاک و سواران بر پیکرت می تاختند. آتشی که بر حَرَمت افتاد تاریخ را رها نکرد. کشیده شد تا روزگارانِ ما.
آه اي مرگ تو معيار!
مرگت چنان زندگي را به سخره گرفت
و آن را بي قدر كرد
كه مردني چنان،
غبطه بزرگ زندگاني شد!

ششم 
چون کشته شدی آسمان را غباری سرخ فرو گرفت و تا سه روز باد از وزیدن نایستاد. آنچنان که عده ای گفتند دعای پسر پیامبر محقق شده است. آنگاه که فرمود :ثُمَّ یَنْتَقِمُ لی مِنْکُمْ مِنْ حَیْثُ لا تَشْعُرُونَ انتقام مرا از آنجا که گمان نمى‌برید از شما بگیرد. در دلِ کوفیان ، آشوبی شد. پس سرها را بر نیزه کردند تا بزدلی شان پشتِ زشت کاریشان پنهان شود. و خورشید دوباره طلوع کرد. یکبار از خانه ی علی و باری دیگر بر بالای نیزه ها.
چندان تناوري و بلند
كه به هنگام تماشا
كلاه از سر كودك عقل مي افتد.

هفتم 
مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُم مَّن قَضَى نَحْبَهُ وَ مِنْهُم مَّن يَنتَظِرُ وَ مَا بَدَّلُوا تَبْدِيلًا / سوره احزاب. آیه بیست و سوم
از مومنان کسانی هستند که به پيمانی که با خدا بسته بودند وفا کردند، بعضی بر سر پيمان خويش جان باختند و بعضی چشم به راهند و هيچ پيمان خود دگرگون نکرده اند.

هشتم
پایان ِ سخن
پایان ِ من است
تو انتها نداری ...
___________________________
هر زخم روایتی است...

روایت نهم: خون ِ خدا

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: