شعر عاشقانه

به کدامین احساس به کدامین خوبی

من بخندم و تو از عمق وجودت گریه سر خواهی داد

به چه عشقی به چه شوقی خنده باید سر داد

که شکستم دل تو یا که خندیدن من خنده ی دیوانه گی است

تو ندانی و من از عشق ندانم چیزی

مگر این خنده ی گریاندن تو

و چه بسیار عزیز است نگاه احساس

که من از تو وتو از من بد تر

فکر من خوب و یا هم که خراب

گفته بودم که نگو عشق بد است

قلب من بد تر از این احساس است

خسته ام خسته ی یک بوسه خوب

خوبی عشق نگفتم که ندانی اما

تو همان روزنه ی نور من و احساسی

شاید این قصه به پایان نرسد در یک شب

شب مرگ من دیوانه ولی فردا شب

تشنه ام تشنه ی چشمان همان روز و عطر

عطر ان روز که در بستر من بودی پهن

حسرت و حسرت بوسیدن و حیف

شاید آن عشق نبوده شاید

شاید آن شهوت دیرینه ی تنهایی بود

و چه احساس قشنگی است که بوسیده نشد گونه ی تو

و چه خوشبختم من که نیامد احساس

و ببین دستانم نتوانست بگیرد بدنت را آغوش

و نشد بوسه نزد لبهایم

به لبانت و نگاهت که پر از شهوت بود

و من از شدت یک عشق به خود بالیدم

و چه احمق بودم که به تو دل بستم

و همه دیدن من بر بدن زیبایت

همه از دیدن یک عشق و تو

تو همه وسعت چشمان قشنگت بر من

پره از شهوت پر رنگ تنت بود و بس

و نه شوقی و نه عشقی ونه حتی نه علاقه

و همه پهن شدن در بر بستر و اتاق

و همه خیره شدن ها برمن همه از شهوت بود

و چه خوشحالم من که نشد بوسه زنم بر لب تو

و ببین دستانم نتوانست بگیرد بدنت در آغوش