شعر عاشقانه

زندگي كيفر گناه بزرگي است كه ادم و حوا مرتكب شدند ونسلي را به دادن تاوان وا داشتند،خصوصيت ما انسانها اين است كه تا چيزي را از دست ندهيم قدر ان را نمي دانيم،وقتي بهشت را از دست داديم و به دنيا امديم تازه فهميديم كه چه چيزي را از دست داده ايم ومي بايست بهايش را مي پرداختيم.هنگامي كه قرار شد دنيا محل عذاب ما باشد،به سادگي انسان درون خود را در قربانگاه شيطان سربريديم وپاكيمان را بي رحمانه خفه كرديم وبراي ساختن بهشتي كاذب وپوچ خود را در منجلاب گناه غوطه ور كرديم ولي اين قانون را نمي دانستيم كه هر چيز بهايي دارد وبهشتي كه ما براي ساختنش همت گماشته بوديم از اين قاعده مستثني نبود،بهاي اين بهشت بندگي ما بود،بندگيمان براي شيطان،بندگيمان براي نفس،آري اين چنين خود را فروختيم.بيشتر ما از تخطي ادم وحوا عبرت نگرفتيم وخطايشان را با صراحت تكرار كرديم وصادقانه فريب خورديم.خدايمان را در ازاي دنيا فروختيم،دنيايي كه محل تبعيدمان بود.هر يك از ما تلاش كرديم كه براي خودمان خدايي باشيم و دراين راه از انجام هيچ گناه و معصيتي فروگذار نكرديم وزيركي نام مستعاري شد كه براي گناهانمان گذاشتيم تا خودمان را گول بزنيم.

خدا را فقط در سختيها بنده بوديم ودر باقي احوال در مقابل شيطان وبرزمين نفس سجده كرديم وبه چه بهاي ناچيزي انسانيتمان را فروختيم.اكنون روزگاريست كه شيطان از اين همه گناه و معصيت شرم مي كند وعاجزانه فرياد مي زند:انساني بياوريد مي خواهم سجده كنم...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: