شعر عاشقانه

ديگر توان ندارم،هوا توان نفس كشيدن را از من ربوده،گويي زمين با هر قدم من مي خندد،اسمان هم بر من پوزخند مي زند.همچون برگي خشك كه از بازي زسرنوشت از اصلش جدا شده ودور مانده با اهنگ باد وبدون هيچ حسي و هيچ قدرتي مي رقصم و جابه جا مي شوم.خستگيم پاياني ندارد،تنهاييم انگار هيچ گاه نمي خواهد انتهايش را لمس كند.ديگر تحمل ديوارهاي بي پنجره را ندارم،ديگر تحمل مردم را ندارم،مردمي كه چون ارواحي سرگردان كه گويي براي دوباره زنده شدن تقلا مي كنند در هم غلط مي خورند ودست وپا مي زنند.با نيروي ناچيزم به اميد رسيدن به عشقي پاك و كمال بخش نفس مي كشم.عشقي پاك كه با ان بديها را كنار بزنم و انطور كه بايد زندگي كنم وخورشيد فردايم را روشن تر بنگارم.اما گويي ديگر مرزي ميان عشق و نفرت باقي نمانده،هر صبح خورشيد با تمام توانش مي كوشد سياهي دل مردم را پاك كند ولي گويي زنگاريست كه به اين سادگي پاك نمي شود.در اين زمانه همه ي خوبي ها وصفات پسنديده محسوس و قابل لمس اند.در اين زمانه شوق زندگي را مي توان از چشمان خيس كودكان بي سرپرست به وضوح ديد،اميد را مي توان در چهره ي سياه كارتن خوابي لمس كرد،خدا را مي توان در قنوت هاي نماز جمعه در مساجد سياسي خواند،محبت را مي توان از فرياد هاي فرزندي بر سر پدرومادرش شنيد،عفت و حيا را مي توان در اغوش گرم زني بدكاره يافت،رفاقتش را مي توان با فريفتن خالصانه ي دوستي تجربه كرد،صداقت را مي توان در دروغ هاي مصلحتي انسان ها جست وجو كرد،عدالت را مي توان در سفره رنگين فقرا چشيد،انسانيت را مي توان از لحظات صبر و شكيبايي لا شخوري مهربان بر سر كودكي در حال مرگ قرض گرفت،شرف را مي توان به ريالي خريد وفروخت وعشق را مي توان از چكيده ي اين همه خوبي به چنگ اورد.اري مي توان اين گونه حيوان زيست ويا مي توان عاشق شد وانسان زيست.