شعر عاشقانه

باز هم قلمم به شكايت مي چرخد وكاغذ سفيد را با تلخي افكارم سياه مي كند.وقتي به زندگي فكر مي كنم،هر چه قدر در كشمكش افكارم مي كوشم خوبي غم هايم را بنگارم،نمي توانم.نمي توانم جلوي زخم هاي قلبم را بگيرم تا دهان به شكايت باز نكنند،نمي توانم جلوي قلمم را بگيرم تا با اهنگ حزن انگيز قلبم نرقصد،نه نمي توانم.كودكانه تقلا مي كنم تا زمان را نگه دارم تا مجال نفس كشيدم پيدا كنم ولي انگار زمان هم به من مي خندد وسريعتر از كنار غم هايم مي گذرد.

دوران بچگي را به ياد مي اورم دوراني كه زندگي برايم از يك بازي بچگانه بيشتر نبود.زماني كه بي غم و شاد به زندگي و سرنوشت مي خنديدم اما حيف كه طولي نكشيد كه سرنوشت خنده ها و ارامشم را تحمل نكرد و زندگي معصوميتم را ناديده گرفت و اين بار سرنوشت مرا به بازي گرفت و زندگي مرا با نا سازگاري ها و سختي هاي خود به نابودي كشاند و با نفس هاي سنگينش به دوران بچگيم خنديد.زندگي مرا مجبور كرد كه براي مقابله با بازيهايش بزرگ شوم و قد بكشم تا ناجوانمردانه مرا خرد نكند.اري تن نحيفم در طول اين بازي مرگبار و در مقابل سختي ها ورزيده شد ولي اي كاش سرنوشت جز اين مي نوشت.
اكنون هر روز بيشتر احساس تنهايي ميكنم،هر روز بيشتر به لبخندي از ته دل محتاج مي شوم.هر روز بيشتر البوم خاطراتم را ورق مي زنم و مظلومانه به دنبال خلوتي مي گردم تا از اين لحظات مرگبار بگريزم و خود را در اغوش رويا رها كنم و همه چيز را به دست فراموشي بسپارم ولي در اقيانوس بي كراني ازغم غوطه ور مي شوم كه با خنده هاي وحشتناك وجودم را مي بلعد.خدايا در رويا هم غم مرا تنها نمي گذارد.از شدت غم و اندوه عصاره ي وجودم از چشمانم جاري مي شود تا بيابان روح خسته و ترك خورده ام را سيراب كند ولي با هر قطره از اشكم خشك تر و وسيع تر مي شود وبه اجباردوباره به تنهاييم باز مي گردم و با تنم به جنگ سرنوشت ميروم ولي هميشه از عمق وجودم ندايي خاموش با اهنگي غم انگيز و لبريز از مظلوميت فرياد سر مي دهد كه چــــرا؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: