شعر عاشقانه

بها/ بهاء: بها واژه ی فارسی و به معنی «قیمت» است ودر پایان همزه ندارد. 

        بگفتمی که بها چیست خاک پایش را            اگر حیات گرانمایه جاودان بودی ( حافظ) 

بنابراین نباید گفت و نوشت « بهاء این کتاب صد هزار ریال است» بلکه باید گفت و نوشت« بهای این کتاب صد هزار ریال است» 

بهاء با همزه ی پایانی، کلمه ی عربی و به معنای «فروغ و روشنایی» است وبرای اینکه با بهای فارسی اشتباه نشود، بهتر است که همزه ی پایانی آن در نوشتن حفظ شود: 

    بهاءِ روی تو بازار ماه و خور بشکست        چنانکه معجز موسی طلسم جادو را (سعدی) 

  خر یا الاغ: این دو واژه مترادف نیستند. خر ،حیوان معروف ، واژه ی فارسی است ولی الاغ در ترکی به معنی «چاپار» است و در متون قدیم فارسی نیز به همین معنی به کار رفته است. سعدی گوید:  

 مثال اسبِ الاغ اند مردمِ سفری        نه چشم بسته و سر گشته همچو گاو عصّار 

امروزه در فارسی، هم در نوشتار و هم در گفتار، الاغ را به معنای«خر» به کار می برند ولی در نثر فصیح بهتر است  از به کار بردن آن به این معنی پرهیز شود.

  درب  یا در: کلمه ی «درب »عربی است و نباید به جای واژه ی فارسی «در »به کار رود. درب به معنای«دروازه ی شهر و قلعه »است و جمع آن «دروب» می شود.( معادل درِ فارسی در عربی باب است)؛ بنابراین« درب اصلی دانشگاه» غلط است  و به جای آن باید گفت درِ اصلی دانشگاه. به جای « درب باز است» باید گفت و نوشت «در باز است» و...  

              برگرفته از « غلط ننویسیم »  استاد ابوالحسن نجفی، با اندکی تصرّف

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: